دانلود تحقيق با موضوع نگاهي به پيشينة نظرية اتحاد عاقل و معقول، در قالب word و در 24 صفحه، قابل ویرایش، شامل:
چکیده
مقدمه
مراد از اتحاد در اتحاد عاقل و معقول
اتحاد عرض با جوهر
اتحاد صورت با ماده
اتحاد چند ماده در ساية صورت واحد
اتحاد دو معلول در یک علت
اتحاد علت هستي بخش با معلول خود
مراد از عاقل در اتحاد عاقل و معقول
تاريخچة نظرية اتحاد عاقل و معقول
فيلسوفان دورة يونان و روم
افلاطون
ارسطو
نوافلاطونیان
پيشينة اتحاد عاقل و معقول در دورة اسلامي
کندی
فارابی
ابوالحسن عامري
و ...
چكيده تحقیق:
اگر فرآيند ادراك را حاصل تعامل سه عنصر فاعل‌شناسا،
متعلق‌شناسايي و شناخت بدانيم، بسياري از نظريات مطرح شده در حوزة
انديشة اسلامي در خصوص علم و ادراك را مي‌توان حول محور دو نسبت
موجود بين سه عنصر ياد شده سازماندهي كرد. تعدادي از نظريات مهم
عهده‌دار تبيين نسبت علم و ادراك و محكي‌عنه آن است و برخي از
نظريات ناظر به رابطه ادراك با فاعل‌شناسايي است. نظرية «اتحاد
عاقل و معقول» از آن دسته نظرياتي است كه به رابطة اخير راجع
مي‌شوند. در اين مقاله، نظرية اتحاد عاقل و معقول از منظر تاريخي
مورد بررسي قرار گرفته است. نگارنده قبل از گزارش تاريخي، اصطلاحات
و مفاهيم مأخوذ در عنوان بحث را ايضاح نموده است.
مقدمه تحقیق:
نظرية «اتحاد عاقل و معقول» و به تعبير دقيقتر «اتحاد عالم و معلوم»
را مي‌توان نظريه‌اي عرفاني ـ فلسفي دانست. عارفان مسلمان، پيش از
حكماي اسلامي متعرض اين مسأله شده‌اند و در آثار خود به بحث
دربارة آن پرداخته‌اند . ] فناري چاپ سنگي: 82؛ ابن تركه چاپ
سنگي: 68، 86، 89؛ ابن عربي 1405: 360؛ قونوي 1362: 197؛ قيصري 1375:
92 [ اين نظريه در فلسفة اسلامي معركة آرا بوده است. گروهي، كه در
رأس آنان ابن سينا (428 ـ 370 ق.) قرار دارد، بشدت با اين نظريه
مخالفت كرده‌اند؛ و گروه ديگري به تبعيت از ملاصدرا (1050 ـ 980 ق.)
ضمن قبول اين نظريه براهين عديده‌اي بر آن اقامه كرده‌اند و آن
را بر مبناي محكم فلسفي استوار نموده‌اند ] صدرالدين شيرازي 1981 ج
3: 324 [ .
عارفاني كه متعرض اين مسأله شده‌اند، در چند و چون
آن اختلاف نكرده‌اند، و اساساً رويكرد آنان به اين بحث از منظر
متفاوتي بوده است. آنان نظريه «اتحاد عالم و معلوم» را در پاسخ به
اين پرسش كه حقيقت آدمي چيست مطرح كرده‌اند و گوهر انساني را
چيزي جز علم و انديشه ندانسته‌اند. در حالي كه فيلسوفان عمدتاً از
منظر هستي‌شناسي به اين مسأله نگاه كرده‌اند و پس از تبيين جايگاه
وجودشناختي علم، عالم و معلوم، به بررسي دو نسبتي كه ميان اين
سه عامل وجود دارد، پرداخته‌اند. در واقع «اتحاد عالم و معلوم»
بيانگر نسبت ميان عالم يا فاعل شناسا با علم است.