مقدمه

اولين كسي كه مفاهيم نانوتكنولوژي را پيشنهاد نمود، ريچارد فينمن- برنده جايزه نوبل فيزيك در سال 1965 بود. او در سخنراني تاريخي خود با عنوان “در آن پايين اتاقها (فضاهاي) بسياري وجود دارد” چشم انداز جالبي را از ساخت و ساز در مقياس اتمي و مولكولي را متصور ساخت. او عقيده داشت در مقياسهاي بسيار كوچك خواص مواد با خواص فعلي اشان فرق مي كند و لذا با كنترل ماده در مقياس اتمي و مولكولي مي توان به خواصي از مواد دست يافت كه اكنون از آنها استفاده نمي كنيم.

در سال 1974، Taniguchi ايده هاي فينمن را نانوتكنولوژي ناميد. او بين مهندسي در اندازه ميكرومتر مانند ميكروالكترونيك كه در آنها روزها دوران اوجش را مي‌گذارند و مهندسي در مقياس زير ميكرومتر تفاوت قائل شد.

از آن زمان تا كنون تلاش براي كشف خواص جديدي از مواد در در مقايس نانومتر با سرعت روبه پيشرفت است. دو تا از دستاوردهاي بزرگ آن ميكروسكوپهاي SPM (Scanning Probe Microscope) و كشف آلوتروپي جديدي از كربن به نام Buckminister Fullerenene يا Buckyball هستند. اختراع ميكروسكوپهاي SPM كه دو تا از معروفترين آنها STM و AFM هستند كار مطالعه و بررسي ساختارهاي بسيار ريز و در حد نانومتر را تسهيل كردند و كشف باكي بال ها باعث ايجاد ساختارهاي تيوب- مانند شد كه در آنها ورقه هاي گرافيت به شكل لوله در مي آيند و دو سر آنها با دو نيم فولرن بسته مي شود. ضخامت اين لوله ها فقط چند ميليونيم متر يا چند نانومتر و طول آنها به حدود 100 ميكرومتر مي رسد. اين نانولوله ها از فولاد محكمتر اما سبك وزن اند، خم شدنهاي پي در پي، تابيدن و پيچيدن را تحمل مي كنند، مي توانند به اندازه مس رساناي الكتريسيته و يا مانند سيليسيم خاصيت نيم رسانايي از خود نشان بدهند. بهتر از هر ماده شناخته شده ديگري گرما را منتقل مي كنند و خاصيت جذب هيدروژن را نيز دارا مي باشند.