در قالب word و در 12 صفحه، قابل ویرایش.
بچه ها در مدرسه معمولا فرایند تفکر را یاد نمی گیرند بلکه نوعی یا انواعی از افکار را آموزش می بینند و به همین جهت قدرت تامل و اندیشه درباره مسایل را ندارند.یکی ازتاثیرات قصه گویی وادار ساختن دانش آموز به تفکر و تامل است که در پایان یک قصه بطور ناخودآگاه گریبان ذهن او را می گیرد.
بچه ها زمانیکه قصه ای گفته می شود تمرکز حواس دقت و آرامشی خاص دارند که در عادت دادن آنها به خوب شنیدن بی تاثیر نیست.قصه گویی و قصه خوانی به سبب ماهیت و کارکرد تربیتی خاصی که دارد می تواند و باید حضور و نفوذ شایسته خویش را در قلب نظام آموزشی حفظ کند.
قصه گویی آموزش غیر مستقیم است .پیاژه روان شناس معروف گفته است "هر گاه چیزی را به کودک آموزش می دهیم مانع شده ایم تا او شخصا آن را کشف کند."در قصه گویی نوعی آزادی عمل نشاط صمیمیت و پرهیز از اجبار وجود دارد و به همین سبب دلزدگی و خستگی در فرآیند آموزشی ایجاد نمی کند.
هنر باستانی قصه گویی شفاهی این ارزش را دارد که برای یادگیری آن تلاش شود. زیرا هم برای گوینده و هم شنونده لذت آفرین است.
این اصل هم در مورد قصه گوی بزرگسال صادق است هم کودک. برانگیختن کودکان به قصه گویی آن ها را به خواندن قصه های بیشتر وامی دارد. به گفته جک مگوری " گستره قصه گویی به اندازه ای است که نمی توان آن را دست کم گرفت. بخش گفتن قصه روی مهم ترین جنبه آن انگشت می گذارد اما در عین حال، شامل گوش کردن، تصور کردن، اهمیت قائل شدن، قضاوت کردن، خواندن، مناسب سازی، خلق کردن و مشاهده کردن و به خاطر سپردن و برنامه ریزی است."
قصه گویی دارای سه ارزش مهم است:
قصه گویی از روی میل و علاقه، تصویرهای ذهنی و تجسم فکری را جهت می دهد و به تخیل قصه گو و شنونده دامن می زند.
قصه گویی کمک می کند کودکان سنت ادبیات شفاهی را درک کنند و گذشته را بفهمند.
قصه گویی به بزرگسالان فرصت می دهد پای کودکان را به میدان تجربه های ادبی بکشانند بی آن که پایبند به کتاب باشند.
قصه گو ها با استفاده از کنش ها و حرکت اندام ها، کودکان را در داستان درگیر می کنند. هنگامی که بزرگسالان قصه می گویند کودکان قصه را کار با ارزشی به شمار می آورند و برانگیخته می شوند که خود نیز قصه بگویند.