دانلود تحقیق با موضوع مونوگرافي روستاي اخترآباد،
در قالب word و در 135 صفحه، قابل ویرایش.
فهرست :
فصل اول
مقدمه:
تعريف مردم شناسي
تعريف تك نگاري
روستا
ملاك هاي تعريف روستا
انواع اجتماعات روستايي
انگيزه و هدف تحقيق
موضوع تحقيق
روش تحقيق
فصل دوم: جغرافيا
استان تهران
شهرستان شهريار
دهستان اخترآباد
موقعيت و محدوده اخترآباد
وسعت ده
كوه ها
آب و هوا
بارندگي
دما
رطوبت
قنات
جنس خاك
پوشش گياهي
پوشش جانوري
وجه تسميه
آثار تاريخي و قديمي
فصل سوم: موقعيت اجتماعي
مهاجرت
جمعيت
سطح سواد
جمعيت فعال و غيرفعال
امكانات روستا
فصل چهارم: ساختار فرهنگي
مسجد
زبان
مذهب
خويشاوندي
فصل پنجم: سيماي روستا
سيماي روستا
مسكن
فصل ششم: كشاورزي و دامداري
موقعيت اقتصادي
پنبه
شبدر
وسايل و ابزار كشاورزي
تقسيم آب
دامداري
تهيه انواع لبنيات
واحدهاي وزني
تقديم و گاه شمار
فصل هفتم: خوراك
انواع نان ها و شيريني هاي محلي
انواع آشها
انواع غذاهاي محلي
انواع ترشي
انواع مربا
وعده هاي غذايي
سفره آرايي
فصل هشتم: پوشاك
(مردان و زنان و كودكان)
فصل نهم: مراسم گذار
الف- سيسموني
تولد
نامگذاري
حمام زايمان
ختنه سوران
دندان درآوردن
اعتقادات در مورد زاد و ولد
ب- ازدواج
همسرگزيني
خواستگاري
قندشكني
خريد عروسي
مراسم عقد
كارت نويسي
مراسم بند اندازون
پختن نان عروسي
حنابندان
مراسم عروسي در قديم
حمام بردن داماد
تيانه
عروس بردن
مراسم عروسي در زمان حال
جهيزيه
عروسي
دواخ
قيننه سلام
هفته حمام
اياق اچماق
اعتقادات در مورد عروسي
مرگ و مير
مراسم تدفين
مراسم شام غريبان
مراسم سوم
مراسم شب هفت
مراسم چهلم
مراسم سال
اعتقادات مربوط به مرگ و مير
فصل دهم: مراسم در طول سال شمسي و قمري
شب يلدا
چهارشنبه سوري (شال اندازي، فال گوشي)
مراسم خانه تكاني
خريد عيد
عيدي بردن براي عروس
سال تحويل
سيزده بدر
عيد قربان
عيد غدير
عيد فطر
مراسم مربوط به ماه محرم و صفر
علم بندي
تاسوعاي حسيني
عاشوراي حسيني
فصل يازدهم: صنايع دستي
قالي بافي
توبره بافي
گليم بافي
پلاس
كلاه و دستكش
فصل دوازدهم: اوقات فراغت
شب نشيني
مسابقه
چاپ چاقان بازي (يك قل دو قل)
وسطي
زبر قيچ (لي لي)
تمباقا بازي (كمربند بازي)
هفت سنگ
فصل سيزدهم: اعتقادات و باورها
اعتقادات و باورها
مراسم طلب باران
طب سنتي
داروهاي گياهي
فصل چهاردهم: فرهنگ فولكور
ضرب المثلها
لالايي ها
چيستان
ترانه ها
رقص هاي محلي
بخشی از متن تحقیق:
تعريف مردم شناسي:
مردم شناسي مانند جامعه شناسي يكي از علوم معتبر و دامنه دار اجتماعي است كه بيش از صد سال از عمر آن نمي گذرد اما در جامعه ما مردم شناسي بر خلاف جامعه شناسي به حد كفايت مورد توجه قرار نگرفته و دنبال نشده است. البته پيش از ظهور مردم شناسي به عنوان يك علم مورخان و سياحان و فيلسوفان و اخلاق شناسان درباره سلوك اجتماعي و فرهنگي اقدام اقوام گوناگون به تاملاتي نظري دست يازيده اند و آثاري بس ارجمند پديد آورده اند كه به بيش از دو هزار سال همواره مورد استفاده و مواجه اصحاب پنج قرن پيش از طلوع عصر مسيحي گزارشي مردم شناختي از قوم ايراني و رسوم اخلاقي آن به دست داده است و ابوريحان بيروني كه در قرن چهارم به بررسي فرهنگي مردم هند پرداخته و محصول اين پژوهش را در كتاب مشهور خويش به نام تحقيق درباره هند ابديت بخشيده است. (محمودي اصل/1377 و ص 7)
تك نگاري
مطالعه جامع يك اجتماع و يا با يك امر اجتماعي نظير خانواده، كارخانه، طبقه و غيره. تشريح همه جانبه يك پديده يا مجموعه اي از پديده ها است، در تك نگاري ابتدا از وضع عيني ، ظاهر، سطح خارجي پديده كه قابل مشاهده است، آغاز مي كنند، سپس ابعاد ذهني، رواني و پيچيده آن را به نگارش در مي آورند، بدين سان در اين مفهوم كليت و هم فرديت ديده مي شود. كلي است چون در خلال آن همه اضلاع يك محل شناخته مي شوند. فردي است چون يك پديده نظير ده، يك كارخانه يك مدرسه در همه ابعادش سنجيده مي شود. (ساروخاني، 1377 ص 319)
گرچه واضح نام و پايه گذار اين شيوه تحقيق دانشمندي فرانسوي لوپله Leplay بوده كه از نيمه قرن نوزدهم به اين گونه تصوير سازي از واقعيت اجتماعي روي آورد اما منوگرافي روستايي با النسبه تازه تر است. و ظاهراً علت آن توجه به مطالعه ده و پرورش در باب زندگي روستانشينان تحول سريع و شگرفي بود كه بر اثر ارتباط با حيات شهري و ورود تمدن ماشيني در ديه ها پديدار شده و دنياي ساكن روستا را به كلي دگرگون كرده است. (صفي نژاد/ منوگرافي ده طالب آباد/ تيرماه 1345 (ص 5)
تعريف روستا
ده واژه اي است پارسي مشتق از كلمه دهيو به معني سرزمين و كشور و از معناي آن مركزي از تجمع انسان ها و واحد جغرافيايي به ذهن متبلور مي شود كه شخصيتي اقتصادي و اجتماعي قايم به خود دارد. «روستا» نيز واژه اي است مأخوذ از كلمه «رستاق»، كه در اصطلاح جغرافيدانان اسلامي به ناحيه اي اتلاق مي شد كه داراي مزارع و قريه هايي باشند. واژه رستاق در دوره هاي بعدي به دو معني استعمال شده است: نخست به معناي دهستان كه هم اكنون نيز در برخي از استان هاي كشور مصطلح است، دوم به معناي ده و قريه كه در اين مفهوم تا اواخر دوره قاجاريه به كار مي رفته و در حال حاضر به واژه روستا تبديل شده است.
در دوره اسلامي، اصطلاح ده يا قريه به هر نقطه مسكوني اطلاق مي شد كه داراي مسجد جامع و منبر نباشد و در آن براي اجراي حد نسبت به مجازات بزهكاريها اجازه نداشته باشند ده در ايران امروز به سكونتگاهي اطلاق مي شود كه اكثريت مردم آن از طريق كشاورزي سنتي يا نيمه سنتي به امرار معاش بپردازند. اگر چه اين تعريف شامل تمام مناطق روستايي كشور نمي شود و به دليل شرايط انتقالي جامعه استثناهايي بر آن مي توان مشاهده كرد، اما اكثريت قريب به اتفاق روستاهاي كشور را شامل مي شود