فهرست :

مقدمه:

تعاريف ازمردم شناسي

روش تحقيق

فصل اول: زندگي كوچ نشيني در ايران

كوچ- ايل عشيره

تعريف كوچ نشيني

انواع كوچ نشيني- علل كوچ- زمان كوچ

چرا قوم بختياري ولي را به اين نام را مي خواندند

فصل دوم: كليات

منطقه بختياري

تشكيلات سازماني

سلسله مراتب ايلي

تقسيمات ايلي

جمعيت و ويژگي هاي آن

فصل سوم: فعاليت و اشتغال

مباني نظري فعاليت و اشتغال

فعاليت ها و مباني تقسيم كار

فصل چهارم: كشاورزي و دامداري

سال- واحد، بهره برداري دامي در ايل بختياري

الف- دامداري

تعداد دام

نگهداري- تعليف و تغذيه دام

نگهداري طيور

ب: زراعت و باغداري

 چگونگي بهره برداري از زمين

مالكيت اراضي كشاروزي

فصل پنجم: صنايع دستي

الف: صنايع بافندگي

1-تكنيك بافت منسوجات

بافت پوشش چادر

چوقا بافي

2-تكنيك بافت قالي

3-تكنيك بافت گليم

ب: سبد بافي

نتيجه گيري در مورد صنايع دستي

فصل ششم: مسكن

1-ساخت فيزيكي چادر

2- نحوه اتصال بندهاي چادر به زمين

فصل هفتم: خوراك

الف: نان

ب: خورش

فصل هشتم: پوشاك

الف: پوشاك مردان

ب: پوشاك زنان

فصل نهم:

موقعيت كودكان در بختياري

موقعيت و مقام زن در بختياري

فصل دهم

خواستگاري و شيوه عروسي در ايل بختياري

شيوه مراسم سوگواري در بختياري

فصل يازدهم

طب و بهداشت

فصل دوازدهم

خانواده در جامعه عشاير ايران

خانواده هسته اي يا زن و شوهري

خانواده گسترده

خانواده گسترده در ميان خوانين

فصل سيزدهم: اعتقادات و باورها

دين باوري در بختياري

مراسم طلب باران (كل اليكوسه) مراسم چهل كچلون

فصل چهاردهم: موسيقي بومي و رقص هاي محلي

رقص عروس

رقص دستمال

رقص تند

رقص مجسمه اي

پيشنهادات

جامعه عشايري كشور سابقه اي طولاني در تاريخ و فرهنگ ايران زمين دارد. از زمانهاي گذشته تاكنون بخشي از مردم در پهنه جغرافيايي ايران نوعي از زندگي را برگزيده اند كه با استفاده از چراگاه هاي طبيعي، به پرورش دام مي پردازند و فعاليت عمده آنها دامداري است. جامعه عشايري كشور در كنار جامعه شهري و روستايي جامعه سومي را به وجود آورده است. اين جامعه با گذشت قرون، در اثر عوامل گوناگون اهميت خود را از دست داده است. قبل از رژيم پهلوي ايلات و عشاير كشور در نقاط پرجمعيت سهم مهمي در اداره مملكت به عهده داشته اند. به طوري كه ازدوره صفويه به بعد اكثر خاندانهاي شاهي ايران از ايلات برخاسته اند. صفويه، زنديه افشاريه و قاجاريه از جمله سلسله هاي حكومتي ايران هستند كه يكي بعد از ديگري در اثر تفوق بر ساير ايلها و جوامع يكجانشيني اداره كشور را به عهده گرفته اند. بسط و توسعه شهرنشيني و دگرگوني هاي عمده در ساختار اقتصادي و شيوه هاي توليد سبب بر هم خوردن تعادل جامع عشايري شده است. اين تغييرات در اوايل قرن حاضر و آغاز زمامداري سلسله پهلوي در ايران كه بعد از گذشت چند قرن اولين حكومت غير ايلي و عشايري را در كشور به وجود آورده است، بيشتر از هميشه در ايجاد تحول در جامعه عشايري موثر بوده است. عدم دسترسي دولت مركزي و فقدان نظارت آن بر جامعه عشايري در آغاز زمامداري رضاخان و نيز ناتواني دولت در اعمال قدرت در اين جامعه سبب اعمال روش هايي براي دگرگوني در اين جامعه شده است. بدين منظور اعمال يكجانشيني اجباري (تخته قاپو) بين سال هاي 1314 تا 1320 به دستور رضاخان و به منظور استقرار سيطره حكومت مركزي در اقصي نقاط كشور از جمله اهداف دولت مركزي در مورد جامعه عشايري كشور بوده است. در اثر اعمال اين سياست‌ها جامعه عشايري كشور روبه از هم پاشيدگي نهاده. نبود برنامه‌اي صحيح و از پيش آماده براي تغيير الگوي زيستي عشاير از نظام كوچ نشيني به يكجانشيني سبب بروز اختلالاتي چند در اين جامعه شد. بنابراين طبيعي به نظر مي رسد كه جامعه عشايري كشور كه نتوانسته بود خود را با نظام يكجانشيني وفق دهد پس از آغاز جنگ جهاني دوم و آزادي بالنسبه اي كه در اثر سقوط رضاشاه به دست آورده بود مجددا به كوچ ادامه دهد. ليكن درگيري هاي ممتد بين ايلات و حكومت مركزي در سال هاي 30 تا 40 زمينه را براي طرد جامعه عشايري فراهم آورد. اعلام ملي شدن مراتع كشور در 1341 آخرين حربه هاي حكومت مركزي براي سلب استقلال سياسي و اقتصادي عشاير كشور در قلمرو زيستي آنان بوده است. جمعيت عشاير كوچ نشين كشور بدون برنامه ها

 و سياست هاي اقتصادي مفيد به نفع جوامع يكجانشين تحليل رفت و از اهميت آن كاسته شد آن تعداد از جمعيت عشايري كوچنده كه به زندگي كوچ نشيني ادامه دادند بيشتر از همه قرباني سياست هاي نادرست اقتصادي شدند. در اين دوره عشاير كشوره جامعه اي محروم و عقب مانده را تشكيل مي داد كه ميزان بهره گيري آنان از امكانات و خدمات در مقابل جامعه شهري و روستايي بسيار  اندك و ناچيز بوده است بيسوادي- كمبود بهداشت- عدم دسترسي به امكانات رفاهي زندگي و غيره از شاخص هاي مهم زندگي عشاير در اين دره بوده است. اين جمعيت كوچ نشين تا قبل از پيروزي انقلاب اسلامي جامعه اي فراموش شده بود كه در مناطق صعب العبور كوهستاني يا دشتهاي بيكران و لم يزرع، به حال خود رها شده بود. جامعه عشايري بختياري نيز از جمله اين محرومان بوده است. در اين بررسي منظور از عشاير بختياري شامل كل شاخه «هفت لنگ» به انضمام طايفه هاي «موگويي» «مم زايي» و «محمود صالح» از شاخه چهار لنگ و آن تعداد از طايفه زلقي است كه در محدود قلمرو هفت لنگ ها زندگي مي كنند. بزرگ طايفه هاي «زلقي» (زلكي) و «ممي وند» (ميوند) از شاخه چهارلنگ ايل بختياري كه در سرشماري اجتماعي اقتصادي عشاير كوچنده كشور در تيرماه 1366 به عنوان دو «ايل» جداگانه محسوب شده اند.‌