تاريخچه روسازي راهها

راهسازان از زمان هاي قديم بر لزوم و اهميت روسازي راهها واقف بودند و بر حسب مورد از انواع روسازيها استفاده مي كردند. روسازي راهها در مناطقي كه داراي زمين‌هاي سست و آب و هوائي مرطوب بود و براي حمل و نقل كالا و مسافرين از ارابه استفاده مي شد بيشتر توسعه يافت. از سروسازيعاي قديمي كه هنوز هم آثاري از آنجا بجا مانده ميتوان خيابانهاي بابل و روسازي راههاي روميان را نام برد. در بابل براي ساختن خيابانها و محافظت آنها در برابر طغيان رودخانه دجله از آجر و ملات قير معدني استفاده مي كردند. روسازي كف خيابانها و ديوارهاي دو طرف آن با آجر و ملات قير معدني ساخته مي شد و سپس كف خيابان با استفاده از سنگ فرش مي گرديد. روسازي راههاي روميان از چند لايه تشكيل مي شد كه از پائين به بالا عبارت بودند از يك لايه 30 سانتي لاشه سنگ و ملات, يك لايه 20 سانتي متري پارع سنگ و قلوه سنگ, يك لايه 25 سانتي متري شن و خرده سنك و ملات و يك ليه 20 سانتي متري شن و ماسه خاكدار. روسازي راههاي روميان كه صدها كيلومتر از آن به اين روش ساخته شد و قسمتي از آن هنوز هم باقي مانده است, در خندقي كه از كندن زمين مسير راه به عمقي حدود يك متر بدست مي آمد ساخته مي شد.

در مناطقي نظير ايران راهها معمولاً بدون روسازي ساخته مي شد زيرا آب و هواي اين مناطق گرم و خشك بود, آبادي ها از يكديگر فاصله زيادي داشتند و براي حل و نقل كالا و رفت و آمد مسافرين از چهارپايان استفاده مي شد. از روسازي فقط در مواردي كه راه از زمينهاي سست, نمكزار, آب گير و يا لجني عبور ميكرد استفاده مي شد.

هدف از روسازي

هدف از روسازي راه و يا فرودگاه احداث يك سطح صاف و هموار و در عين حال با ايمني كافي براي استفاده كنندگان از راه يا فرودگاه است. روسازي بايد طوري طرح و ساخته شود كه بتواند وزن وسائل نقليه را تحمل كند و در هر شرايط جوي قابل استفاده باشد. زمين در حالت طبيعي معمولاً مقاومت كافي براي تحمل بارهاي وارد از چرخهاي وسايل نقيه سنگين نظير كاميونها و هواپيماها را ندارد و بارگذاري اين گونه خاكها موجب شكست برشي خاك و بوجود آمدن تغيير شكل هاي بيش از اندازه در آن مي شود.

براي جلوگي از شكست برشي خاك و بوجود آمدن تغيير شكلهاي دائم بيش از اندازه در آن, بايد از شدت تنشهاي فشاري قائم بر روي خاك كاسته شود. اين عمل با قرار دادن لايه اي از مصلح مرغوب و با مقاومت زياد بر روي خاك انجام مي شود. جنس و ضخامت ين لايه كه به روسازي موسوم است بايد طوري باشد كه ضمن آنكه ميتواند شدت تنشهاي فشاري قائم را بميزان قابل تحمل خاك بستر روسازي كاهش دهد, خود نيز قادر به تحمل بارهاي وارد به آن باشد.