در قالب word و در 14 صفحه، قابل ویرایش.
ورزش کشتی يکی از با سابقه ترين رشته های ورزشی است که از دوران باستان به اشکالی در نقاط مختلف ايران رواج داشته است. آنچه بيش از هر چيز بر کشتی در سرتاسر ايران حکمفرما بوده نه صرفا" جنبه بدنی و ورزشی آن بلکه بيشتر از آن به جهت روح جوانمردی و سلحشوری و انگيزه ای برای آمادگی بدنی در مقابل حوادث گوناگون از جمله جنگ های تن به تن و دفاع از کيان و مملکت و ايستادگی در مقابل زورمندان بوده است.
کشتی های محلی ايران به نام های گوناگون مشهور بوده و هر کدام برای خود لطف و منزلتی ويژه دارند و مشهورترين آنها عبارتند از :
کشتی پهلوانی، اين کشتی در زورخانه ها متداول است.
کشتی آشيرما ، اين کشتی در اغلب مناطق آذربايجان رواج دارد.
کشتی گرش ، در مناطق ترکمن نشين .
کشتی لوچو ، در روستاهای مازندران.
کشتی باچوخه ، اين کشتی در بعضی از مناطق خراسان اجرا می شود.
کشتی زوران پاتوله ، کشتی سنتی و محلی کردستان .
کشتی پهلواني
کشتی پهلوانی از انواع کشتی است که در آن هر يک از دو نفر تلاش می کنند با زور و فن پشت ديگری را به زمين برساند و يا با اجرای فن مناسب خاص اين کشتی امتياز لازم را کسب کتد .
هدف اصلی ورزشکاران در زورخانه اين است که با پرداختن به انواع حرکات و عمليات ورزشی رفته رفته جسم و روح خود را قوی کنند و خود را به مقام پهلوانی که از دو جنبه جسمی و بدنی و روحی و معنوی حائز اهميت است برسانند.
از انواع کشتی های پهلوانی نيز بايد به اين موارد اشاره کرد :
کشتی دوستانه : اين نوع کشتی بيشتر به خاطر تمرين و مرور فن صورت می گيرد و با اجازه ميداندار يا پيشکسوت ترين فرد حاضر اجرا می شود.
کشتی خصمانه : به تقاضای قبلی يکی از دو حريف و موافقت پيشکسوت يا پهلوان انجام می گيرد تا معلوم شود چه کسی برتر و زورمندتر است .
کشتی دوره ای : در زورخانه های قديم چنين رسم بود که پس از خاتمه ورزش و مراسم دعا، کسی که به قدرت خود اطمينان کافی داشت، دست خود را به طرف يکايک حاضران دراز می کرد تا هر کس که مايل است به وسط گود بيايد و با او کشتی بگيرد. کشتی گرفتن با چند حريف کاری بسيار مشکل است و از عهده هر کس برنمی آيد.