در قالب word و در 22 صفحه، قابل ویرایش.
پروفسور كازولا: « يزد از نظر بناهاي خشني و گلي در دنيا بي نظير است»
سفرنامه فردريچاردز : « احساسات مذهبي در شهر يزد، خيلي جدي تر از اغلب شهرهاي ايران است»
سفرنامه پولاك – ياكوب ادوارد پولاك: « ايرانيان با مهارت هر چه تمامتر، شيريني تهيه مي كنند و قنادهاي ايراني در رشته خود از هنرمندان طراز اول جهان به شمار مي روند. بهترين نوع شيريني در اصفهان و يزد تهيه مي شود.
حدائق السياحه- زين العابدين شيرواني : « يزد شهري است مشهور و درالسنه و افوا مذكور...بارندگي در آن ديار كم مي شود و مسكن اهال تجارت و ارباب دولت است و كوچه و بازارش پاكيزه است ... فواكه سردبيرش فراوان و اكثر آن ممتاز... و مردمش عموماً شيعه اماميه اند »
سفرنامه ماركوپولو : « يزد شهر بزرگي است كه از لحاظ تجارت و رفت و آمد نقطه مهمي به شمار مي رود يك نوع پاچه ابريشمي و طلايي در آنجا بافته مي شود كه موسوم است به ( پارچه يزدي) و به همه جاي دنيا صادر مي شود»
سفرنامه اورسال : « در حال حاضر قسمت اعظم زردشتيان در شهر يزد- كه آنجا را موطن اصلي خود ميدانند- سكونت دارند حرفه اغلب آنان كشاورزي يا تجارت است»
وجه تسميه يزد:
واژه يزد: نامي است باستاني كه ريشه در ( يشت yast) يا ( يزت yast) و ( يسن yasn) دارد، با مفاهيمي چون ستايش، نيايش، پرستش، ايزد، و ...
يكي از فصول پنجگانه اوستا هم به يكي از اين نامها يعني يشت خوانده شده است. اما اينكه كداميك از عوامل انساني، محيطي و جغرافيايي بيشتر در نامگذاري آباديها و شهرها تأثير داشته، به نظرمي رسد عامل انساني و قومي نخستين و بيشترين تأثير را بر جاي نهاده است. شواهد تاريخي نشان مي دهد، قومي كه در يك سرزمين خالي از سكنه ساكن مي شده ، نام قوم خود يارتيس خود يا نام محل سكونت پيشين را بر آن نهاده است، نژاد آريا از همين نمونه است. فلرافتي كه در انتخاب اين نامها با مفاهيم متعالي وجود دارد- بويژه در مورد اماكن- از نخستين جاذبه هاي فرهنگي است كه زندگي يك ملت به آن قوام مي يابد و چنين است يزد و آباديهاي آن استان عبدالحسين آيتي در « آتشكده يزدان» روايتي را باز گفته است كه گويا شهر باستاني يزد را ادساتيس مي ناميد اند. كثه هم نام ديگري است كه به اين ناحيه داده شده بود. نوشته اند كه در زمان اسكندر يزد را كثر مي ناميدند و آن اولين عمارت و آبادي يزد بود و به زندان ذوالقرنين شهرت داشت. اما يزد آخرين نامي است كه به ما رسيده و در دوره ساساني بوده كه به آن يزدان مي گفتند كه اين خود ريشه ديني دارد.