به نظر مي رسد بومن نخستين كشي بدول پلي وينيل كلريدرا در سال 1872 توليد و تكزارش  كزو، براساس گزارش بومن وقتي وينيل كلريه در معرض نور خورشيد قرار مي گيرد جامعه سفيد رنگي به دست مي آيد كه گراني ويژه‌ي آن 1.4D6 است و تا 13De نيز تجزيه نمي شود. در سال 1929 پليمر شدي گرمايي وينيل كلريه كه با پروكسيد آغاز شده بدو، توسط و يك هازرگزارش شد و در سالهاي 1937 – 1939 توليد انبوه آن صورت گرفت.

هر چند كه وينيل كلر يد گازي با نقطه جوش 1400 است، اما در سال هاي 40 تا cْ 60 فشار اضافي آن در ظروف آيينه‌ي شده مشكلي ايجاد نمي كند. با وجود اين هنگام كار وريك سيستم ثبت بايد به وقت عمل كرد. توليد تجاري پلي وينيل كريه (PVC) و كد پليمرهاي آن بازنگري شده و مهم عمده‌ي رزين هاي PVC حدود 20%) در ايالات متحده‌ي آمريكا با روش پليمر رمي تعليفي، حدود 20% با روش هاي امولسيوني و تنها مقدار كمي از پليمرهاي ويژه در محلول ساخته مي شوند.

اندازه‌ي امولسيوني و تنها مقدار كمي از پليمرهاي ويژه در محلول ساخته مي شوند.

اندازه‌ي ذرات رزين هاي تعليقي در مقايسه با نوع امولسيوني بزرگتر است (50 تا 500 ميگروي در مقياسه با D.1 تا 1.D ميكروي) و معمولا به گونه اي طراحي مي شود تا سطحي متخلخل و كنگره اي داشته باشند در نتيجه ميزان جذب نرم كننده بر روي آنها براي تشكيل مخلوط هاي خشك در عمليات  متفاوت روزي راني و نورد كاري افزايش مي يابد يا برعكس ذرات رزين امولسيون معمولا كره هاي سختي هستند كه سطح آنها دست كم داراي قسمتي از امولسيون كننده‌ي موجود و در فرآيند پليمر شدي است. چنين رزين ها يي را مي توان در نرم كننده ها پخش كرد و شل هاي پلاستيكي يا خميرهايي بدست آوردة سپس با گرم كردن آنها تركيب رزين – نرم كننده حالت ژل پيدا كرده و شرايط نهايي خود را به دست مي آورد.

PVC در منوم خود حل نمي شود و لذا در پليمر شدن تعليقي يا توده اي، PVC به محض تشكيل رسوب مي كند و از اين جهت شبيه آكريلونيتريل است هر چند پليمر شدن امولسيوني وينيل كلريه، بسياري از  ويژگي هاي سيستم هاي امولسيوني را مانند آغاز گر انحلال پذير در آب، تشكيل شيرابه پليمر) داراست اما در ب رخي از جنبه هاي مهم از لحاظ نظري و از لحاظ آنچه كه در سيستم هاي امولسيوني ضمن پليمر انحلال پذير در منوم مشاهده مي شود با آن تفاوت دارد. به هر حال حضور پليمر رسوب شده در سيستم هاي توده اي ( يا تعليقي) و امولسيون، موجب افزايش سرعت پليمر شدن مندم باقيمانده مي شود و احتمالاً به اين علت است كه راديكال ها در سطح جامد به وام افتاده و در نتيجه از بعضي واكنش هاي پاياني معمولي دور مي مانند همچنين انتقال زنجير به منوم به ميزان نسبتاً زيادي رخ مي دهد يا در نتيجه بر خلاف آستيري و قديل متاكريلات، وزن ملكولي،بيشتر تحت تأثير غلظت منومر است تا تغيير غلظت كاتاليزور استيرن و متيل متاكلريلات بيشتر از سينتيك پليمر شدن راديكالي پيروي مي كنند، اعتقاد بر اين است كه انتقال به منموگروه انتهاي سير نشده اي ايجاد مي كند كه در اثر فعالسازي اكليلي كلر موجب بروز بعضي ناپايداريهاي گرمايي در PVC مي شود. ( شكل ص 222)

كلريد نوع سوم كه از شاخه اي شدن زنجير اصلي ناشي مي شود نيز ممكن است به بروز ناپايداري گرمايي كمك كند. در اين حالت با حذف پي در پي HCL، سيستم وي انتهاي مزرودچ ايجاد مي شود و هنگامي كه توان پيوندهاي دوگانه به هفت برسد علائم تخريب PVC ظاهر مي شود تا به صورت رنگهاي زرد- قهوه اي- سياه بروز مي كند. روشن است كه كلريدها ( يا هيدروژنهاي اكيلي نوع سوم، نقاطي براي آغاز حذف گرماي Hcl هستند و اگر در نظر بگيريم كه تعداد زيادي ساختار معمولي سر به دم در PVC وجود دارد آنگاه حذف هر Hd يك سيستم اكيلي ديگر ايجاد مي كند. سيستم هاي پايدار كننده‌ي بسياري براي مبارزه با تخريب PVC وجود دارند كه پر مصرف ترين آنها صابون هاي فلزي سنگين ( مانند بارم و كادميم اكتوئات) و نمك هاي سرب يا تركيبات قلع به ويژه‌ دي اكليل قلع داراي اتصالات SnS ( ماند (BuSn[SCHCOCH هستند. اين تركيبات قلع از نوع اعلا بوده و بيشترين موارد مصرف خود را در PVC سخت ( بدون نرم كننده) يافته اند در PVC سخت شامل تخريب بسيار حاد است پليمر شدن تعليقي وينيل كلريد