قدمت علم طب در ايران تقريباً به نزديكي آغاز تمدّن بشر برميگردد. طبق افسانه‌هاي تاريخي ايران، آغاز طبّ ايران به جمشيد، چهارمين پادشاه افسانه‌اي اين سرزمين نسبت داده شده است. طبّ باستاني ايران پيوندي جدائي‌ناپذير با آئين زردتشتي كه در اوستا ذكر شده است، دارد. جراحي (كارد پزشكي) در ايران باستان فقط در صورتي انجام مي‌گرفت كه درمان با گياه، دارو، تلقين و ... مفيد واقع نمي‌شد. يكي از قديمي‌ترين شواهد مربوط به انجام جراحي در ايران به 4850 سال قبل مربوط مي‌شود كه بصورت ترپاناسيون (برداشتن بخشي از استخوان) جمجمه در يك دختر هيدروسفال سيزده‌ساله كه در كاوش باستاني يك مدفن دسته‌جمعي در شهر سوخته از اماكن باستاني نزديك شهرستان زابل كشف شده است. 

اوج شكوفائي علم طب در ايرانِ پيش از اسلام به تأسيس دانشگاه جندي‌شاپور توسط پادشاه ساساني شاپور اوّل برميگردد. اين دانشگاه در طي چند قرن بعنوان يكي از مهمترين مراكز علمي جهان متمدّن آن روز درآمده و دانشمندان بسياري از سراسر جهان بويژه يونان، روم و ... به آن روي آوردند. زبان تدريس در آن پهلوي و بويژه آرامي بود و اوّلين آكادمي علمي جهان به دستور خسروانوشيروان با تجمّع كليه دانشمندان مشهور جهان در زمينه پزشكي در آن تشكيل شد. اين دانشگاه در قرون هفتم و هشتم ميلادي كمك شاياني به پيشرفت پزشكي در اروپاي غربي نمود. 

با ظهور اسلام و گسترش آن به ايران، زبان رسمي علمي جهان اسلام (عربي) گسترش بيشتري يافت و دانشمندان و پزشكان مسلمان ايراني عموماً آثار بزرگ علمي خود را به زبان عربي تأليف نمودند. آثار و تأليفات پزشكان بزرگ قرون نهم و دهم ميلادي ايران (1) سالهاي متمادي بر طب اروپاي غربي سايه افكنده بود. اين آثار پس از ترجمه در مراكز علمي ديگر جهان تدريس مي‌شد. قرن دهم و يازدهم ميلادي با شكوفائي دوتن از دانشمندان بزرگ ايران و جهان يعني ابن‌سينا و بيروني نقطة عطفي در تكامل علم طب در ايران و جهان بوده است. بزرگترين اثر طبي ابن‌سينا «قانون» بمدّت پنج قرن در مدارس پزشكي اروپا و آسيا بعنوان مرجع اصلي علم طب مورد استفاده قرار مي‌گرفت. در حالي كه در مغرب زمين از قرون دوازدهم تا هفدهم ميلادي آموزش طب با كمك آثار پزشكان ايراني ادامه داشت زوال علمي بويژه طب با يـورش خانـمان‌برانـداز مغولان به ايـران در سال 1208 ميلادي آغاز شد. آنان شهرها را ويران، مراكز علمي و آموزشي را تخريب كردند و كتابخانه‌ها را سوزاندند و بسياري از مردم اين سرزمين را از لبة تيغ گذراندند. با اين وجود گهگاه دانشمندان و پزشكان بزرگي (2) در طي اين قرون ظهور نموده‌اند. 

طب نوين در ايران در زمان قاجاريه و با ظهور بزرگ‌مردي بنام ميرزاتقي‌خان اميرنظام (اميركبير) و تأسيس دارالفنون توسط او رونق گرفت. اين مدرسة عالي در سال 1849 ميلادي تأسيس و داراي رشته‌هاي مختلفي از جمله طب و داروسازي، رياضيات، ادبيات، هنرهاي زيبا، تعليمات نظامي و اقتصاد سياسي بود. اين مدرسه با استخدام معلّمين خارجي و اعزام برخي از دانشجويان به خارج درسال 1858 ميلادي سهم عمده‌اي در گسترش و آموزش طب نوين ايفا نمود.1.از ميان آنها مي‌توان به علي‌بن‌ربن‌طبري، ابوبكرمحمدبن‌زكرياي رازي و علي‌بن عباس مجوسي اهوازي اشاره كرد