فرش ايران داراي تاريخي بسيار طولاني است، در ايران از ديرباز بافتن انواع فرش متداول بوده و انگيزه اي اجدادي داشته است. به نوشته مورخان، جهانگردان، جنگجويان و آثار مكشوفه از گذشتگان گوياي آن است كه فرشبافي به صورت هنري دستي ، مردمي ، روستايي و عشايري در ايران سابقه بس دراز دارد.

پروفسور «رودنكو» كاشف «فرش پازيريك» معتقد است كه قالي مذكور كار مردم ماد يا پارس و پارت (خراسان بزرگ) است. توجه به نقش هاي مشابه و هم زمان اين فرش در ستون هاي تخت جمشيد نيز اين نظريه را تاييد مي نمايد. آثار ديگري از جمله نقاشيهاي برخي هنرمندان قرون وسطي حاوي نقش قاليهايي است كه گفته اند بافت ايران بوده است . برخي مورخان در مورد حمله روميان به ايران و غارت دستگرد قالي را از جمله غنايمي كه در اين غارت به دست آورده شده، قيد نموده اند و نيز منابع يوناني از قاليهاي زربفت ايران ياد كرده اند. «فرش بهارستان» با آن همه هنرمندي كه به تأييد روايات مختلف، دربافت آن به كار رفته بوده اگر چه گاه در تعريف از آن راه اغراق پيموده شده اما خود نشانگر پيشرفت صنعت فرشبافي و صنايع جنبي از جمله طراحي و رنگرزي در ايران قديم مي باشد. فرش به عنوان نمودي از فكر و انديشه بشري و متاثر از حس نوجويي او در طول تاريخ خود با نشيب و فرازهايي روبرو بوده كه گاه با فراغت فكري هنرمندان و محيط مناسبي كه براي رشد و شكوفايي هنر ايشان ايجاد گرديده به حد اعلاي خود رسيده و گاه صدماتي كه بر اثر مصائب طبيعي و غير طبيعي بر پيكر جامعه وارد شده، آن را به دوره نهفتگي و خمود سوق داده است ...