گونه هاي برونگرا با پوشش شيبدار :
سرزمين گيلان بنابر موقعيت خود و تأثير اين موقعيت بر معماري اين محل ، دو بخش از سه بخش مطالعات ما را بر روي معماري مسكوني برونگراي ايراني به خود اختصاص مي دهد  اما وقتي از ويژگي پوششهاي آن ، يعني شيبدار بودن صحبت مي شود ، فكر انسان ناخود آگاه متوجه اوضاع طبيعي اين منطقه مي گردد .
اين منطقه به وسيله حصار بلند البرز از بقيه ايران جدا مي گردد . كوههاي اين استان قسمتي از مجموعه ناهمواريهاي جنوب و جنوب غربي درياي مازنداران است كه از دره رود آستارا در شمال تا كوههاي سوماس در مشرق كشيده شده است اين منطقه داراي نوع خاصي از آب و هوا است كه به آن آب و هواي معتدل خزري مي گويند .
ارتباط گيلان به آذربايجان از طريق فومن ، ماسوله ، زنجان بوده و راه ديگر از طريق آستارا به اردبيل ، مي گذشته است .
بافت اغلب روستاهاي واقع در دشت گيلان به شكل پراكنده است و هر خانه كه مشتمل بر عناصر مختلفي است ، به صورت قطعه زميني بزرگ مي باشد كه گاهي با محل كار كه اغلب شاليزار است ، فاصله كمي دارد . مثل آنچه در روستاي كلده بالا در نزديكي فومن مشاهده شده ، و گاهي فاصله اي را بايد تا محل كار طي كرد ، مثل روستاي سالك ده در لاهيجان . شكل پراكندگي خانه ها در بافت متفاوت است .
ويژگي هاي فني چوب از قبيل سبكي ، سهولت دسترسي و كارپذيري ، مقاومت در برابر كشش ، خمش و پيمون وار بودن ( مدولار ) ، همه در اين انتخاب مؤثر بودهاند .
از مصالح نوع سنگي از قبيل سنگ و خشت در انواع مختلف و سفال نيز در كنار ساختمانهاي تماماً چوبي استفاده شده است .
انواع چوبها مثل چوب توت ، توسه ( توسكا ) ، پلت ، كهل ، آزاد ، لرك ، انجيلي ، بيد ، بلوط ، نارون راش و نمدار در قسمتهاي مختلف ساختمان چوبي بنا به كار گرفته شده است ...