مقدمه
بهداشت و ايمني كاركنان يك موضوع در حال رشد سازماني است. كارفرمايان علاقه زيادي را به موضوع بهبود وضعيت كاركنان نشان ميدهند و منابع زيادي را براي اين كار صرف كنند. هر ساله حوادث محيط هاي كاري هزاران نفر از كاركنان را به قتل ميرساند و بيش از ميليون ها نفر از ناقص العضو ميكنند. اين پيامد ها اثر سوئي را بر روي بهره وري ميگذارد. هزينه هاي ناشي از حوادث در محيط كاري دائماً در حال افزايش است. طبق تخمين هاي يك محقق در سال 1984، حوادث محيط كاري 33 ميليون دلار هزينه براي دولت ايالات متحده به همراه داشته است. تخمين هاي ديگر نيز در اين زمينه وجود دارند مانند 51 ميليون دلار هزينه تقريبي، مخارج پزشكي، خسارات وارده به دارايي ها و هزينه هاي بيمه گرديد.
از سال 1900 حوادث صنعتي در مقايسه با ساير حوادث نظير جنگ ها و حوادث طبيعي، مسئول بيشتر مرگ و ميرها بوده است. اين آمارهاي تكان دهنده باعث شد تا اذهان به اين امر توجه كنند حادثه هايي نظير نشت گازهاي سمي در سال 1984 در بوپال هند كه بالغ بر 2500 نفر را از بين برد و تقريباً بيش از 000/20 نفر را مصدوم كرد. از دلايل عمده توجه شديد به بهداشت و ايمني محيط كار ميباشند. علاوه بر اين قوانين ملي و محلي مختلفي براي رفاه كاركنان وضع شده اند كه به موجب آن كارفرمايان مجبورند مجموعه اي از استاندارد هاي بهداشت و ايمني را به كار گيرند.
ايجاد شرايط كاري بهداشتي وايمني به همكاري مداوم كاركنان و كارفرمايان احتياج دارد. حادثه ها اغلب ناشي از افراد ميباشند نه تجهيزات، تجهيزات بهداشتي فراهم شده توسط كارفرما نظير عينك ايمني مانع از بروز حوادث نخواهند شد مگر اينكه كاركنان آنها را مورد استفاده قرار دهند.