به دلیل عدم امکان دسترسی به کلیه آموزشگاه های موجود در کشور و هم چنین عدم لزوم تحلیل کلیه این فضاها، یکی ار مجتمع های آموزشی نابینایان به نام مجتمع نابینایان شهید محبی در شهر تهران به عنوان نمونه انتخاب و مورد تجزبه و تحلیل قرار گرفته است.
دلیل گزینش این مجتمع جهت نقد و بررسی این است که اولاً بزرگ ترین مرکز آموزشی نابینایان در سطح کشور بوده، ثانیاً مجموعه فوق برای عملکرد آموزشی ویژه نابینایان طراحی گردیده است.
علی رغم طراحی این مجتمع برای استفاده نابینایان در بسیاری از جهات، دارای ضعف ها و نواقص چشمگیر می باشد که ذیلاً مورد بر رسی قرار می گیرد.
موقعیت استقرار و دسترسی به مجموعه:
در سال 1349 هـ. ش اجزا و این مجموعه به موازات هم توسط مشاور مدام طراحی و در سیر جاده کن (بلوار آیت اله کاشانی ) به مورد اجرا گذاشته شد. این منطقه علاوه بر این که در آن زمان از مناطق حاشیه ای تهران و خارج از شهر به حساب می آمد، امروز نیز از بخش مرکزی شهر فاصله نسبتاً زیادی داشته و تقریبا در منتهی الیه غربی شهر تهران می باشد.
مجموعه فوق در زمینی به شکل تقریبی متوازی الاضلاع با ابعاد 172*5/99 متر و بر مساحت تقریبی 17114 متر مربع استقرار یافته است و متشکل است از بخش های اداری، آموزشی ، ورزشی، خوابگاه و خدماتی دسترسی اصلی این مجموعه اعم از سواره و پیاده مستقیماً از یک بلوار با بار ترافیکی بالا صورت می گیرد.
این امر خطری جدی برای دانش آموزان می باشد. زیرا آنان برای رفتن به بیرون از آموزشگاه ممکن است بدون آن که متوجه شوند، وارد خیابان شوند. از طرف دیگر هیچ گونه علائم مشخصه نابینایان که به رانندگان هشدار دهد تا سرعت خود را کم نمایند در محدوده مدرسه وجود ندارد.
به منظور ایجاد ارتباط دو طرف خیابان به یکدیگر، یک پل عابر احداث شده که در صورت بر طرف شدن مشکلات آن می تواند برای دانش آموزان مفید واقع شود. از جمله مشکلات این پل می توان به موارد زیر اشاره نمود...