در بخش سوم مقاله‌ي «چند کلمه در باره‌ي پروين اعتصامي» که قبلا سخنش رفت، تنها همان سه بيت آخر قصيده را نقل کرده بودم با ذکر اين عبارت که «پروين» در اين بيتها «اقدام رضاشاه را در آزادي زنان ايران مورد ستايش قرار داده‌است». مدت زيادي از انتشار آن شماره‌ي «ايران‌شناسي» نگذشته بود که يکي از آشنايان تماس گرفت و گفت: «فلاني، تو که شاعري و شعر مي‌گويي و شعر خوب هم مي‌گويي، چرا تا به حال دست خودت را رو نکرده و از اشعارت چيزي را به چاپ نسپرده‌بودي؟ تازه حالا هم شعرت را به نام ديگري چاپ مي‌کني!»
سخنان وي را شوخي محض تلقي کردم و گفتم با آن که از قواعد و ضوابط شعر کهن بي‌خبر نيستم، تاکنون حتي يک مصراع هم نسروده‌ام، چه رسد به به شعر نو که از قواعد آن به کلي بي‌خبرم. بعد گفتم ممکن است بفرماييد مقصودتان از شاعري بنده چيست؟
پاسخ داد:« همين سه بيتي که خودت ساخته‌اي و در سرمقاله‌ي «ايران‌شناسي»، به «پروين» بيچاره منسوب کرده‌اي. جواب دادم اين ابيات از «پروين» است، نه من. اما او اصرار داشت که اين بيتها در ديوان «پروين» نيست.
آن سه بيتي را که من نقل کرده بودم، از ديوان «پروين اعتصامي»، طبع دوم، تهران، مهر »1320 بود. در اين تماس تلفني همان سه بيت و کمي پيش از آن را برايش خواندم و منتظر عکس‌العمل او شدم. لحظاتي گذشت تا پاسخ داد که من هم ديوان شعر «پروين» را در برابر خود دارم که اين قصيده در آن چاپ شده‌است، ولي اين سه بيت در آن نيست. ديوان مورد استفاده‌ي او، طبع سوم و تيرماه 1323 بود. آنگاه هر دو متوجه شديم که مسأله بايست مربوط به اختلاف چاپ‌هاي ديوان باشد.
روز بعد به کتابخانه‌ي کنگره‌ي آمريکا،در شهر «واشنگتن» رفتم و به لطف «ابراهيم پورهادي» - که سالها بخش کتاب‌هاي فارسي ايران و افغانستان و تاجيکستان زير نظر او قرار داشت- چند چاپ ديوان «پروين اعتصامي» را که داشتند برايم آوردند. به مقايسه‌ي آنها پرداختم و معلوم شد که اين قصيده با سه بيت مورد بحث فقط در چاپ دوم آمده‌است و نه در چاپ‌هاي بعدي ديوان.
طبع دوم ديوان زير نظر «ابوالفتح اعتصامي» برادر «پروين» با توضيح ذيل منتشر گرديده‌است:
«مدتي بود از خانم «پروين اعتصامي» تقاضا مي‌نمودم موافقت کنند به طبع مجدد ديوان که نسخ چاپ اول آن از ديررماني ناياب شده بود، اقدام کنم. بر اثر اين اصرار، در نوروز امسال اجازه‌ي تجديد طبع را دادند.
گمان مي‌بردم چاپ دوم نيز مانن طبع اول تحت نظر خود ايشان انجام خواهد يافت. افسوس که اجل مهلت نداد و خانم «پروين اعتصامي» که در روز سوم فروردين در بستر بيماري خفته‌بودند، در نيمه‌ي فروردين 1320، نيمه شب، در عنفوان جواني به سراي جاويدان شتافتند. کاري را که آرزو داشتم در حيات خواهر انجام دهم، ناچار با تأسف و اندوه بسيار پس از درگذشت ايشان صورت دادم و اينک چاپ دوم ديوان از لحاظ ارباب فضل و دانش مي‌گذرد...