دانلود تحقیق در مورد هنر رزمی جوجوتسو، در قالب word و در 34 صفحه، قابل ویرایش.
مقدمه تحقیق:
هنر رزمی جوجوتسو، پایة ورزش جودو می باشد. در قرن شانزدهم، جوجوتسو به هنرهای رزمی با دست خالی در ژاپن معروف بود. قبل از این که جودو به عنوان رشته ای در المپیک 1964 پذیرفته شود، این ورزش فقط یک ورزش دفاع از خود بود که توسط جیگاروکانو در سال 1882 میلادی ابداع شده بود.
ریشه جودو در ورزش باستانی سامورایی است و در آن از گلاویزشدن و گرفتن یقه استفاده می شود.
در ژاپن، اسامی زیادی را برای هنرهای رزمی با دست خالی به کار می بردند، مانند واجوتسو، یاوارا، کوگوسوکو، تای جوتسوو کمپو.
در سال 1882 یک استاد جوان به نام جیگاروکانو سبک خودش را ابداع کرد و آن را کودوکان نامید. کانو بعدها ترجیح داد که به هنر رزمی که ابداع کرده بود جودو بگوید. درست همان معنی که جوجوتسو یعنی« هنررزمی آرام» می دهد، جودو هم به معنی «روش آرام یا نرم» است. کانو این نام را انتخاب کرد. چون می خواست شاگردانش نه تنها در هنرهای رزمی مهارت پیدا کنند بلکه می خواست که آن ها راه و روش زندگی کردن آرام را نیز بیاموزند. از ورزش جودو، پرت کردن، گیرانداختن، به حال خفگی افتادن، یا قفل کردن مفاصل حریف و تسلیم کردن او می باشد. در ورزش جودو هیچ ضربه مشت یا لگدی زده نمی شود، به همین دلیل این ورزش با سایر ورزش های رزمی دیگر فرق می کند. حتی زمانی که جودو را برای دفاع از خود یاد می گیرید آموزش می بینید که چگونه با پرت کردن، به حال خفگی انداختن و قفل کردن مفاصل حریف ضربات مشت، لگد و سایر سلاح هایی را که او علیه شما استفاده می کند را دفع می کنید. جودو ورزش بسیار جالبی برای دفاع از خود می باشد. جودو به ورزشکار می آموزد که جودوکا بود بلکه می خواست همه از اصول او بهره ببرند. یعنی جودوکا نه تنها از خود دفاع می کند و مواظب خودش است، بلکه مواظب است تا حریف هم صدمه نبیند.