اکثر پيشرفت ها و تحولات چشمگير در عرصه دستگاههای الکترونيکی در بيست سال
گذشته ، مديون پيشرفت های مهم و عظيم تری در صحنه های ديگر تکنولوژی است.
بررسی عملکرد دستگاههای الکترونيکی نظير : CD ، DVD ، MP3s و DVR ، توجه ما
را به اين واقعيت مهم معطوف می نمايد که تمامی آنان از يک پردازش پايه
مشابه استفاده می نمايند : تبديل اطلاعات آنالوگ به ديجيتال ( صفر و يک ) .
رويکرد فوق، تغييرات گسترده ای را در رابطه با نحوه برخورد با اطلاعات
صوتی و تصويری ، بدنبال داشته است . دوربين ديجيـتال ، يکی از نمونه های
قابل توجه در اين زمينه بوده که نسبت به مدل های قبل از خود ، بصورت اساسی
تغيير نموده است( تفاوت عمده نسبت به با دوربين های سنتی ) . تمامی
فرآيندها در دوربين های سنتی، مبتنی بر فعاليت های شيميائی و مکانيکی می
باشد. تمامی دوربين های ديجيتال دارای يک کامپيوتر از قبل تعبيه شده بوده
وتصاوير را بصورت الکترونيکی ذخيره می نمايند.
فرض کنيد ، قصد تهيه
يک عکس و ارسال آن از طريق نامه الکترونيکی برای دوست خود را داشته باشيم .
در اين رابطه می بايست تصوير اخذ شده ، بصورتی نمايش و مشخص گردد که
کامپيوتر قادر به شناسائی آن باشد ( بيت ها و بايت ها ) . در حقيقت يک
تصوير ديجيتال، رشته ای طولانی از صفر و يک بوده که تمامی نقاط رنگ شده که
پيکسل ناميده می شوند را مشخص می نمايد. ترکيب و اجتماع تمامی نقاط فوق با
يکديگر ، تصوير ديجيتالی مورد نظر را ايجاد می نمايد. در صورتيکه قصد تهيه
يک عکس را داشته باشيم ، می توان از دو گزينه زير استفاده نمود:
استفاده
از دوربين های فيلم سنتی . در اين روش با استفاده از يک دوربين عکسبرداری ،
عکس مورد نظر گرفته شده و پس از پردازش فيلم بصورت شيميائی، امکان چاپ آن
با استفاده از کاغذ ها ی مخصوص ، فراهم می شود. در ادامه ، عکس آماده شده
توسط اسکنر ، اسکن و بصورت ديجيتال تبديل می گردد .