دوره های زمانی:ایران نیز مانند سایر کشورهای در حال توسعه، در
راستای سیاستهای توسعه (برون گرا)، از ابتدای قرن معاصر، خود را ناگزیز از
ایجاد تغییرات وسیع در سیمای فیزیکی و بافت کالبدی شهرها (بافتهای قدیم
کنونی) دید. هدف از انجام این اقدامات، عمدتاً در پاسخ به احساس نیاز به
انطباق هرچه بیشتر ساختار شهر و زیرساختهای آن با تحولات و نوآوری های جهان
توسعه یافته بود که در آن زمان، به شدت دولتها و کشورهای در حال توسعه را
تحت تأثیر و مجذوب خود ساخته بود. به طور کلی روند مذکور و اقدامات انجام
شده طی آن، به سه مرحله زمانی قابل تقسیم است:
الف) دوره اول : سالهای 1310 تا 1320 (هـ ش )
اولین فعالیتهای نوسازی در شهرهای ایران از سال 1310 آغاز و با ورود ایران به جنگ جهانی دوم در سال 1320 متوقف ماند.
تصویب
قانون بلدیه در سال 1309 ، محملی مناسب برای مداخلات سنگین در بافتهای کهن
شهری – از این پس سنتی و ناکارا- را فراهم آورد. (حبیبی ، 1375 ، ص
158) و بلافاصله پس از آن اولین خیابانها به عنوان اولین نمادهای دگرگونی
در کالبد شهر ایرانی، پدیدار شدند. الگوی عمومی نقشه خیابانها ، ایجاد چند
برش طولی و عرضی و ایجاد یک میدان در محل تقاطع این چند برش بود.
بسته
به موقعیت شهر، دو تا سه راه مقیاس ملی وارد شهر شده و خیابان های متقاطع
شهر را شکل می دادند و یک یا دو راه دیگر از این تقاطع به کوهپایه ، اماکن
مذهبی و یا نقاط جذاب اطراف شهر - بافت تاریخی - متصل می شدند... و به
تدریج در داخل بافت تاریخی عناصر جدید شهری، در جوار این خیابانها و
میادین مستقر می شدند. (حایری ، 1372 : صص 22 – 21)
مهمترین اقدامات انجام شده در شهرهای ایران طی این دوره عبارتند از:
1- احداث خیابانهای کمربندی در اطراف بسیاری از شهرهای بزرگ
2- احداث میادین و خیابانهای بزرگ در مرکز شهرها (الگوی به کار گرفته شده برای شبکه خیابان ها شطرنجی بوده است.)
3- نوسازی محلات قدیمی از طریق
الف) تخریب بخش قابل توجهی از محله ها که غیر قابل اصلاح تلقی می شد و تبدیل گورستان های واقع در مرکز شهر به پارک های عمومی.
ب: تشویق مردم به استفاده از الگوهای غربی در ساختمان سازی (هم از نظر مصالح و هم از نظر نما و تزئینات).
ج) استفاده ازالگوی شطرنجی و طراحی خیابان های شریانی صلیبی در تمامی شهرها بدون توجه به وضعیت شبکه گذرها و معابر موجود آن شهر.