مقدمه
فولادهاي ميكروآلياژي به فولادهاي حاوي كربن و منگنز اطلاق
مي شود كه داراي حداكثر 1/0 درصد از عناصر واناديم، نيوبيم، تيتانيم،
بر و... مي باشند كه اين عناصر از طريق تاثير بر ساختار با كنترل
واكنشهاي رسوببهي و تشكيل رسوبات به صورت فاز دوم باعث
بهبود خواص مكانيكي آلياژ مي شوند. در اين فولادها دستيابي
به خواص مطلوب مرهون حضور عناصر ميكروآلياژ و تاثيرآنها بر
روي ريزساختار فولاد مي باشد. با اين وجود دستيابي به خواص
مناسب و مطلوب در فولادهاي ميكروآلياژي از طريق بهسازي اندازه
دانه فريت با كنترل اندازه دانه آستنيت و تشكيل ساختار ريزدانه،
فرآيند رسوبسختي در فريت، ايجاد اعوجاج در شبكه و تنشهاي
ناشياز رسوبات كاربيدي و نيتريدي، كنترل شكل آخالها، توسعه
شبكه نابجاييها و... مي باشند.