روانشناسي پرورشي شاخه اي از علم روانشناسي است كه هدف آن كمك به پرورشكاران در برخورد درست با مسائل پرورشي است. روانشناسي يكي از شاخه هاي علوم تجربي است كه مانند ديگر اعضاي خانواده علوم تجربي يافته هايش را از راه مشاهده كسب مي كند. روانشناسي را به عنوان علم مطالعه رفتار و فرآيندهاي شناختي و ذهني زيربناي رفتار تعريف كرده اند.
پرورش به جريان يا فرآيندي منظم و مستمر گفته مي شود كه هدف آن هدايت رشد جسماني و رواني، يا به طور كلي هدايت رشد همه جانبه شخصيت پرورش يابندگان در جهت كسب و درك معارف بشري و هنجارهاي مورد پذيرش جامعه و نيز كمك به شكوفا شدن استعدادهاي آنان است. كارآموزي به دوره هاي كوتاه مدت با هدف ايجاد و گسترش مهارتهاي خاص گفته مي شود. بنابراين ، در قياس با پرورش كه هدفهاي بسيار كلي و جامع دارد، هدفهاي كارآموزي جزيي تر و دقيق ترند.
آموزش به فعاليتهايي گفته مي شود كه به منظور آسان كردن يادگيري از سوي آموزگار يا معلم طرح ريزي مي شود و بين آموزگار و يك يا چند يادگيرنده به صورت كنش متقابل جريان مي يابد.
يادگيري فرآيند ايجاد تغيير نسبتاً پايدار در رفتار يا توان رفتاري است كه از تجربه ناشي مي شود و نمي توان آن را به حالتهاي موقتي بدن مانند آنچه بر اثر بيماري، خستگي، يا داروها ايجاد مي شود نسبت داد. در مقايسه تعريفهاي آموزش و يادگيري با يكديگر مي توان اين گونه نتيجه گرفت كه يادگيري هدف و آموزش وسيله رسيدن به اين هدف است.
در جديدترين تعريف روانشناسي پرورشي و تعريفي كه بيشتر از بقيه مورد پذيرش صاحب نظران قرار گرفته است روانشناسي پرورشي يكي از شاخه هاي مستقل علم روانشناسي به حساب آمده كه داراي روشها و نظريه هاي خاص خودش است. موضوعات اصلي روانشناسي پرورشي يادگيري آموزشگاهي و آموزش هستند.
الگوي عمومي آموزش معرف فعاليتهاي اصلي معلم در تداركات و كاربست فعاليتهاي آموزشي است. اين الگو شامل چهار مرحله زير است: