فهرست مطالب:
فصل اول:
کتابت معاملات در بین ملل قدیم و ایران
فصل دوم:
قواعد عمومی راجع به متصدیان تنظیم اسناد در دفاتر اسناد رسمی (سردفتران و دفتر یاران)
فصل سوم:
قواعد عمومی راجع به ماهیت و آثار اسناد تنظیمی در دفاتر اسناد رسمی
فصل چهارم:
قواعد اختصاصی راجع به تنظیم اسناد قطعی اموال منقول
فصل پنجم:
قواعد اختصاصی راجع به تنظیم اسناد رهنی و معاملات با حق استرداد
فصل ششم:
قواعد اختصاصی راجع به تنظیم اسناد اجاره
فصل هفتم:
قواعد اختصاصی راجع به تنظیم اسناد وکالت
نتایج و پیشنهادات
بخشی از متن تحقیق:
ملل
قدیم کم کم پس از استقرار در کنار رودخانه ها و تشکیل جوامع اولیه بشری با
تعیین حدود املاک زراعی و باغات و املاک مسکونی خود از سنگ و چوب و علامت
گذاریهای خاص، به اهمیت ثبت املاک خود پی بردند تا نسل های آتی که وارثان
این املاک می شدند به حدود و ثغور مالکیت خود آگاه باشند.
قدیمی ترین
سند به دست آمده از تمدنهای اولیه مربوط به نقشه اراضی شهر «دونگی» از کشور
«کلده» بوده است که چهار هزار سال قبل از میلاد قدمت دارد و اراضی را به
قطعات شبیه به اشکال هندسی، مرتب و تقسیم کرده اند.
داریوش از شاهان
ایران جهت اخذ مالیات از جمهوریهای یونانی در آسیای صغیر نیز دستور داده
بود که اراضی مزروعی را ممیزی و با قید اضلاع و مساحت در دفاتری ثبت
نمایند. سروپوش تولیوس، ششمین پادشاه روم نیز مقرر کرده بود که اسامی
مالکین، میزان مالکیت، مشخصات املاک، اضلاع اراضی و دیگر خصوصیات در دفاتر
مخصوصی به ثبت برسند و حقوق ارتفاقی املاک مجاور نسبت به آن ملک و نیز نسبت
به یکدیگر نیز به ثبت برسد و هر چهار سال یک بار مورد تجدید نظر قرار
گیرد.
امروزه حفاریها و اکتشافات انجام شده توسط باستانشناسان، تا حدی
تاریخ مبهم و تاریک گذشته بشری را روشن نموده که ثبت سند در نزد مللی چون
مصریان و رومیان و در کلده و آشور و ایلام قدیم معمول بوده و این ملل اصول و
قواعد و مقرراتی برای تثبیت معاملات و عقود خود داشته اند.