همبستگي ميان سخنراني هاي گوتينگن (ايده پديده شناسي و ديگر آثار هوسرل)
هر
چند كه بسياري از مطالب اساسي پديدارشناسي بطور مفصل در بخش دوم آمده
است،در اينجا بيشتر به سخنراني هايي كه در سال 1907 در گوتينگن انجام شد
تاكيد مي شود زيرا اين سخنراني ها كه بعدا تحت عنوان كتاب ايده پديده شناسي
به چاپ رسيد رشته افكاري را بدست ميدهد كه در تمام آثار بعدي او بسط
وتوسعه وگسترش يافتند. هرچند كه نوع آوري هاي او را نمي توان ناديده گرفت
اما آنها هيچكدام به معني نقض آشكار يا ضمني اين سخنراني نمي باشد بلكه در
گسترش و تعميق آنها است.موهانتي در كتاب توسعه انديشه هوسرل برخلاف
اينگاردن تاكيد بر وحدت انديشه هاي هوسرل در دوره گوتينگن و دورهاي بعدي
آن دارد. به عقيد اوگر چه در دوره فرايبورگ مضامين جديدي در انديشه هاي
هوسرل ظهور مي‌كند اما با نوآوري راديكالي كه انديشه هاي قبلي اورا نفي كند
روبرو نيستيم بلكه ريشه هاي همه آنها به دورهاي گذشته بر مي
گردد.حتي ايده زيست-جهان كشفي بسيار تازه نبود زيرا و در نوشته هاي اوليه
او درباره مكان وهندسه اشاره به اين دارد كه حقيقت علمي نتيجه و سير مثالي
شدن حقيقت ماقبل علمي است. همچنين ارجاع به تاريخ را در سمينار سال 1898
مورد اشاره قرار ميدهد و همينطور اتكاء تجربه هاي منطقي به تجربه هاي ما
قبل منطقي به سالهاي 1891 بر مي گردد. به عقيده او اين مضامين در دورهايي
به پشت صحنه رفته و در دورهاي ديگر ظاهر شده اند: هربرت اشپينگلر اينچنين
اظهار نظر مي‌كند هر چند كه هوسرل در صدد ايجاد فلسفه اي سيستماتيك به سياق
قبل ازخويشتن نكوشيد امادرجهت فلسفه اي كه در حل مسائل بنيادي و بنياد
سازي است كوشش كرد بطوريكه فلسفه آن او را مي توان جستجوي معكوس براي دست
يافتن به شالودهاي استوار دانست.
بهرصورت اين سخنراني نشان داد كه او
گام جديدي نسبت به آنچه را كه در كتاب پژوهشهاي منطقي دنبال كرده بود آغاز
كرده است. نو وجديد نه تنها از اين نظر كه اونقد شناخت را بطور جدي احساس
كرده بود بلكه از اين نظر كه به نقد شناخت از زاويه كاملا نو وجديدي،نسبت
انديشه هاي فلسفي و گذشته، مي پرداخت. او براي اولين بار عمل فكر كردن
وپديده وشناخت را يكي گرفت وسعي كرد با بررسي مستقيم ومشاهده خود پديده
جهات بسيار گوناگون وفراگير عمل فكر كردن را توصيف كند.