بعد از جنگ جهانی دوم از مشتقات فرعی مواد سمی کلین – تیوکولین فسفون
(Cholin – Thiocholinphosphon) و فلورفسفن زوره استرن، یک گروه جدید سموم
عصبی با اثرات عمیق برای آماج های نظامی ساخته شده است که با علامت V مواد
جنگی مشخص می گردد. معروفترین نوع این گروه در آمریکا با نام رمزی VX قابل
شناسایی است.
توسعه ی جنگ افزارهای شیمیایی دوترکیبی در آمریکا در 1954
آغاز شد. نخست بر وری توسعه ی بمب هایی با کالیبر بزرگ از نوع «بیگ آی» و
گلوله ی توپخانه 155 mm تأکید شد. این بمب ها قادر بودند آماج هایی را در
عمق و رده عقب نیروی دشمن در فاصله ی 500 کیلومتری مورد اصابت قرار دهند.
در ضمن، عوامل مزبور مقاوم و پایدارند، به طوری که متجاوز از شش ماه در
منطقه باقی می مانند.
VX که در طول سال های 1960 تا 1961 شناسایی شد،
دارای اثر کشندگی در فاصله ی یک دقیقه با تراکمی برابر با 36 درصد میلی گرم
در متر مکعب هواست. در دهه ی 1960، بیش از 500 تن VX در آمریکا تهیه شد.
در
27 ژوئن 1980، در مجلس نمایندگان آمریکا تولید جنگ افزارهای شیمیایی
دوترکیبی را در زرادخانه ی پیت بلوف(Pine Bluff) در ایالت آرکانزاس تصویب
کرد.
نیروهای نظامی آمریکا و پاره ای از کشورها از جمله عراق، جنگ
افزارهای شیمیایی از نوع سموم دوترکیبی اعصاب سارین و VX در اختیار دارند.
علائه بر دو نوع جنگ افزار مزبور که در گلوله های توپخانه ی کاتیوشا و
کلاهک های جنگی برای موشک های زمین به زمین و نارنجکهای دستی برای رزم
نزدیک به کار می رفت، از ترکیبات شیمیایی جنگی فسفری نیز در موشک های کروز
برای فواصل دور استفاده شده است.
مشخصات جنگ افزارهای شیمیایی دوترکیبی
جنگ
افزارهای شیمیایی دوترکیبی یک نوع جنگ افزار جدید می باشد که ساختمان آن
از دو نوع مواد شیمیایی تشکیل شده است. این مواد که هر یک از آنها به
تنهایی سمی نیستند، در دو محفظه ی جداگانه قرار می گیرند و فقط موقعی مرگ
بار می شوند که این مواد با هم ترکیب گردند و این زمانی است که موشک یا
گلوله ی توپخانه و یا بمب به طرف آماج حرکت کند. در این موقع است که هر دو
ماده در مدت چند ثانیه با یکدیگر ترکیب می شوند و سپس در اثر فعل و
انفعالات شیمیایی به یک ماده ی سمی جنگی از نوع عصبی بسیار قوی تبدیل می
گردند، به ویژه آنهایی که از گروه ترکیبات فسفری و از موادی مانند سارین یا
V و VX باشند.